Onverwachts bezoek in Mei
Door: Arjan Landman
Blijf op de hoogte en volg Arjan
01 Juni 2015 | Haïti, Passe Catabois
Hallo allemaal,
Het is begin juni en dat betekent dat dit de laatste blog is voor een volle maand. Het gaat nu echt heel hard. Aan de ene kant een mooi vooruitzicht om het afgelopen jaar zo mooi af te sluiten, maar aan de andere kant een steek in het hart met wat ik hier allemaal moet achterlaten.
Afgelopen maand was een tamelijk rustige maand. De maand begon met een weekje vakantie. Na 17 werkweken merkte ik zowel bij de kinderen als bij mezelf dat het tijd werd om er even een weekje tussenuit te gaan. En verdiend was het zeker, want ze hebben er over het algemeen ook hard voor gewerkt. Het was heerlijk om een weekje vakantie te hebben. Alleen het feit dat je zelf kan bepalen hoe laat je uit bed stapt, is al een geweldig vakantiegevoel. Wel jammer dat ik niet helemaal fit was en de hele week een beetje tegen het ziek zijn aan zat. Ondanks dat heb ik een heel goede vakantieweek gehad. Ik heb eindelijk de kans gekregen om eens op een lokale school te kijken. Ik wilde graag weten hoe het er op een school aan toe ging. Niet alleen qua lesinhoud, maar ook hoe ze met de kinderen omgaan. Dit is nog wel een interessant project voor als ik hier ooit nog eens terug kom misschien. Al zal het heel lastig zijn om dingen aan te kunnen passen, omdat de staat de dienst uitmaakt. Een andere dag ging ik naar een dorp om daar families te bezoeken waarvan de huizen waren opgeknapt. Deze huizen hebben een zeil over het dak heen gekregen, zodat het niet lekt als het regent en het tamelijk koel is als het ontzettend warm is. Mijn taak was om de huizen te fotograferen en te noteren hoeveel mensen er in een huis woonden. Een simpele taak, maar erg leuk om te doen. Je ziet toch weer een nieuw stukje omgeving en ook ontmoet je op deze manier weer allerlei mensen. Een dagje strand kon natuurlijk niet ontbreken in de vakantie en voor de rest bestond de vakantie uit lekker lezen in de tuinstoel voor mijn huis en gewoon genieten van hier zijn.
Het opstarten na de vakantie was wel weer even pittig. Vooral omdat ik aan de kinderen merkte dat ze eigenlijk nog minder motivatie hadden dan voor de vakantie. Ik merk op het moment dat het heel wisselend is. Ik heb nu drie weken gehad na de vakantie. De eerste en derde week waren echt niet heel leuk, terwijl ik de tweede week weer super lekker met ze heb gewerkt. Het zal deels ook wel komen omdat zij voelen dat het einde nadert van dit schooljaar en dat heb ik zelf ook wel een beetje. Ik merk dat ik toch iets minder scherp ben op bepaalde dingen en dat maakt het voor hen ook makkelijker om dit te doen. Dus ik zal zelf eerst weer even wat scherper moeten zijn, dat zal een hoop schelen. Het is wat het werk betreft wel heel fijn om in de afrondingsfase te zijn. Maar dit is ook zo als je in Nederland nog 6 weekjes moet tot de zomervakantie. Ik kan terugkijken op een goed jaar. We hebben hard gewerkt, ze zijn een jaar vooruit en de resultaten zijn nog steeds goed. En ondanks dat het een heel andere manier van lesgeven is, heb ik als leerkracht ook weer een heleboel bijgeleerd.
Afgelopen vrijdag zijn we op schoolreisje geweest. Je merkt dat je hier bij het lesgeven niet zoveel bijzondere dagen hebt als in het Nederlandse onderwijs. Ik vond het wel leuk om op zijn minst een schoolreisje te doen. Maar dit was nog niet zo gemakkelijk. Ten eerste omdat je niet zoveel opties hebt als in Nederland en ten tweede omdat je niet weet wat je kan verwachten. De kinderen wilden graag naar een plek waar ze nog nooit geweest waren en dat betekende dat het minimaal een uur rijden werd. Zo ben ik twee weken geleden begonnen met experimenteren. Het eerste weekend ben ik naar een strand geweest met daarbij een hotel wat je wat kon eten. Ik vond het nog niet heel geweldig, maar het was oke. Die week daarna naar een strand wat 2 uur rijden was. Daar was wel een gezellig restaurant bij en kon je ook goed eten krijgen. Maar dit vonden de kinderen veel te ver rijden, dus het werd toch de eerste optie. We vertrokken om 6.00 uur in de ochtend richting het strand. Mijn eerste schoolreis trouwens waarbij het aantal leerlingen en aantal chauffeurs gelijk liggen. Op drie motoren gingen we die kant op. Omdat Chiara hier ook nog is en de kinderen niet alleen met mannen weg wilden, hadden we haar ook meegevraagd. Het was echt een groot succes. We hebben ons ’s ochtends vermaakt op het strand. Onze motorchauffeurs bleven er ook gewoon bij, wat het wel een bijzonder schoolreisje maakte. We speelden wat spelletjes op strand, zwommen veel in de oceaan en vonden nog een vissersboot om op te varen. Kortom, een leuke ochtend. Na 3 uur strand waren ze er zat van. We lunchten rijst met gebakken banaan en vis bij het hotel en gingen daarna op de motor weer terug naar huis.
En dan het onverwachtste bezoek. Allereerst natuurlijk super leuk dat diegene langskwam, want dat had ik echt niet aan zien komen. Het was op een gewone werkdag en dus was het een grote verrassing toen ik thuiskwam. Ik deed de deur open en zag dat ze mijn hele kamer had ondergepoept. Ze zat een beetje ongeduldig op de stoel uit het raam te kijken, te wachten tot ze buiten mocht spelen. Ik had zonder dat ik het doorhad tijdens de lunch een kip binnen gelaten en heb die hele kip niet gezien in die 10 seconden dat ik door mijn huis liep. Nadat ik de deur op slot had gedaan, kon de kip er niet meer uit. Ze had wel heel aardig een ei gelegd op de tafel, maar helaas was die van de tafel afgevallen. Maar ik houd wel van dat onverwachte bezoek.
En dan het leven om mijn werk heen. In een zin kan ik zeggen dat het een heerlijk leven is. Dit zou ik acht maanden geleden absoluut niet hebben gezegd, maar ik merk dat ik er na al mijn tijd hier zo ben tussen gegroeid dat ik me hier echt thuis voel. Allereerst gewoon het relaxte van het leven hier. Geen verplichtingen die op je drukken of afspraak na afspraak die je na moet komen. Gewoon lekker rustig een boek lezen ’s middags of met iemand de natuur in om daar weer nieuwe dingen te zien. En dan buiten het dorp de regelmatige uitstapjes naar het strand. Daarnaast natuurlijk ook alle mensen waar ik een (goede) band mee heb opgebouwd. Iedere keer als ik achter op de motor zit, gaat het gevoel wat ik nu beschrijf door me heen. Met daarbij in mijn achterhoofd dat dit straks voorbij is. En dat laatste kan en wil ik nog helemaal niet geloven. Voordat ik weg ging zei ik: ‘Het moeilijkste van naar het buitenland gaan, is weer terugkomen’. Ondanks dat het een stap is om alles achter te laten in Nederland, is die stap minder groot dat hier alles achterlaten wat je hebt opgebouwd. Want hier laat je vrienden, levensstijl en al wat niet meer achter voor altijd.
Maar gelukkig is het nog niet zover. Ik heb nog wat leuke dingen in het vooruitzicht. Het meest gave is denk ik wel om een weekend door te brengen op het strand. Dit is iets wat ik heel graag wilde sinds ik bij het strand was geweest, maar dit wilde ik niet alleen doen en tot nu toe en er was nog geen goede kans geweest om het met iemand samen te doen. Nu is hier halverwege mei een Amerikaan gekomen die hier tot begin juli blijft. We kunnen het goed vinden en hij stelde dit voor om te doen. Dus het weekend van 14 juni gaan we naar het strand. We hebben verder geen tent of zo, dus we slapen gewoon lekker op het zand. We nemen lekker wat biertjes mee, kunnen daar wat vis kopen van vissers die langskomen op de oceaan en gaan ons eigen strandvuur maken natuurlijk. Dat wordt een geweldig avontuur. Verder zal ik nog regelmatig naar het strand gaan om daar nog een aantal leuke dagen te hebben. Als het lukt ga ik nog naar een dorpsfeest hier en misschien ga ik ook nog wel een keer naar Port de Paix om iets leuks te doen. Nog genoeg dingen in de planning voor de komende zes weken. Hoe die zes weken eruit zien, weet ik niet precies. Maar een ding staat vast; Ik ga er nog even flink van genieten.
Jullie allemaal een goede maand gewenst maar weer. En tot de volgende en laatste blog.
Groetjes Arjan
Het is begin juni en dat betekent dat dit de laatste blog is voor een volle maand. Het gaat nu echt heel hard. Aan de ene kant een mooi vooruitzicht om het afgelopen jaar zo mooi af te sluiten, maar aan de andere kant een steek in het hart met wat ik hier allemaal moet achterlaten.
Afgelopen maand was een tamelijk rustige maand. De maand begon met een weekje vakantie. Na 17 werkweken merkte ik zowel bij de kinderen als bij mezelf dat het tijd werd om er even een weekje tussenuit te gaan. En verdiend was het zeker, want ze hebben er over het algemeen ook hard voor gewerkt. Het was heerlijk om een weekje vakantie te hebben. Alleen het feit dat je zelf kan bepalen hoe laat je uit bed stapt, is al een geweldig vakantiegevoel. Wel jammer dat ik niet helemaal fit was en de hele week een beetje tegen het ziek zijn aan zat. Ondanks dat heb ik een heel goede vakantieweek gehad. Ik heb eindelijk de kans gekregen om eens op een lokale school te kijken. Ik wilde graag weten hoe het er op een school aan toe ging. Niet alleen qua lesinhoud, maar ook hoe ze met de kinderen omgaan. Dit is nog wel een interessant project voor als ik hier ooit nog eens terug kom misschien. Al zal het heel lastig zijn om dingen aan te kunnen passen, omdat de staat de dienst uitmaakt. Een andere dag ging ik naar een dorp om daar families te bezoeken waarvan de huizen waren opgeknapt. Deze huizen hebben een zeil over het dak heen gekregen, zodat het niet lekt als het regent en het tamelijk koel is als het ontzettend warm is. Mijn taak was om de huizen te fotograferen en te noteren hoeveel mensen er in een huis woonden. Een simpele taak, maar erg leuk om te doen. Je ziet toch weer een nieuw stukje omgeving en ook ontmoet je op deze manier weer allerlei mensen. Een dagje strand kon natuurlijk niet ontbreken in de vakantie en voor de rest bestond de vakantie uit lekker lezen in de tuinstoel voor mijn huis en gewoon genieten van hier zijn.
Het opstarten na de vakantie was wel weer even pittig. Vooral omdat ik aan de kinderen merkte dat ze eigenlijk nog minder motivatie hadden dan voor de vakantie. Ik merk op het moment dat het heel wisselend is. Ik heb nu drie weken gehad na de vakantie. De eerste en derde week waren echt niet heel leuk, terwijl ik de tweede week weer super lekker met ze heb gewerkt. Het zal deels ook wel komen omdat zij voelen dat het einde nadert van dit schooljaar en dat heb ik zelf ook wel een beetje. Ik merk dat ik toch iets minder scherp ben op bepaalde dingen en dat maakt het voor hen ook makkelijker om dit te doen. Dus ik zal zelf eerst weer even wat scherper moeten zijn, dat zal een hoop schelen. Het is wat het werk betreft wel heel fijn om in de afrondingsfase te zijn. Maar dit is ook zo als je in Nederland nog 6 weekjes moet tot de zomervakantie. Ik kan terugkijken op een goed jaar. We hebben hard gewerkt, ze zijn een jaar vooruit en de resultaten zijn nog steeds goed. En ondanks dat het een heel andere manier van lesgeven is, heb ik als leerkracht ook weer een heleboel bijgeleerd.
Afgelopen vrijdag zijn we op schoolreisje geweest. Je merkt dat je hier bij het lesgeven niet zoveel bijzondere dagen hebt als in het Nederlandse onderwijs. Ik vond het wel leuk om op zijn minst een schoolreisje te doen. Maar dit was nog niet zo gemakkelijk. Ten eerste omdat je niet zoveel opties hebt als in Nederland en ten tweede omdat je niet weet wat je kan verwachten. De kinderen wilden graag naar een plek waar ze nog nooit geweest waren en dat betekende dat het minimaal een uur rijden werd. Zo ben ik twee weken geleden begonnen met experimenteren. Het eerste weekend ben ik naar een strand geweest met daarbij een hotel wat je wat kon eten. Ik vond het nog niet heel geweldig, maar het was oke. Die week daarna naar een strand wat 2 uur rijden was. Daar was wel een gezellig restaurant bij en kon je ook goed eten krijgen. Maar dit vonden de kinderen veel te ver rijden, dus het werd toch de eerste optie. We vertrokken om 6.00 uur in de ochtend richting het strand. Mijn eerste schoolreis trouwens waarbij het aantal leerlingen en aantal chauffeurs gelijk liggen. Op drie motoren gingen we die kant op. Omdat Chiara hier ook nog is en de kinderen niet alleen met mannen weg wilden, hadden we haar ook meegevraagd. Het was echt een groot succes. We hebben ons ’s ochtends vermaakt op het strand. Onze motorchauffeurs bleven er ook gewoon bij, wat het wel een bijzonder schoolreisje maakte. We speelden wat spelletjes op strand, zwommen veel in de oceaan en vonden nog een vissersboot om op te varen. Kortom, een leuke ochtend. Na 3 uur strand waren ze er zat van. We lunchten rijst met gebakken banaan en vis bij het hotel en gingen daarna op de motor weer terug naar huis.
En dan het onverwachtste bezoek. Allereerst natuurlijk super leuk dat diegene langskwam, want dat had ik echt niet aan zien komen. Het was op een gewone werkdag en dus was het een grote verrassing toen ik thuiskwam. Ik deed de deur open en zag dat ze mijn hele kamer had ondergepoept. Ze zat een beetje ongeduldig op de stoel uit het raam te kijken, te wachten tot ze buiten mocht spelen. Ik had zonder dat ik het doorhad tijdens de lunch een kip binnen gelaten en heb die hele kip niet gezien in die 10 seconden dat ik door mijn huis liep. Nadat ik de deur op slot had gedaan, kon de kip er niet meer uit. Ze had wel heel aardig een ei gelegd op de tafel, maar helaas was die van de tafel afgevallen. Maar ik houd wel van dat onverwachte bezoek.
En dan het leven om mijn werk heen. In een zin kan ik zeggen dat het een heerlijk leven is. Dit zou ik acht maanden geleden absoluut niet hebben gezegd, maar ik merk dat ik er na al mijn tijd hier zo ben tussen gegroeid dat ik me hier echt thuis voel. Allereerst gewoon het relaxte van het leven hier. Geen verplichtingen die op je drukken of afspraak na afspraak die je na moet komen. Gewoon lekker rustig een boek lezen ’s middags of met iemand de natuur in om daar weer nieuwe dingen te zien. En dan buiten het dorp de regelmatige uitstapjes naar het strand. Daarnaast natuurlijk ook alle mensen waar ik een (goede) band mee heb opgebouwd. Iedere keer als ik achter op de motor zit, gaat het gevoel wat ik nu beschrijf door me heen. Met daarbij in mijn achterhoofd dat dit straks voorbij is. En dat laatste kan en wil ik nog helemaal niet geloven. Voordat ik weg ging zei ik: ‘Het moeilijkste van naar het buitenland gaan, is weer terugkomen’. Ondanks dat het een stap is om alles achter te laten in Nederland, is die stap minder groot dat hier alles achterlaten wat je hebt opgebouwd. Want hier laat je vrienden, levensstijl en al wat niet meer achter voor altijd.
Maar gelukkig is het nog niet zover. Ik heb nog wat leuke dingen in het vooruitzicht. Het meest gave is denk ik wel om een weekend door te brengen op het strand. Dit is iets wat ik heel graag wilde sinds ik bij het strand was geweest, maar dit wilde ik niet alleen doen en tot nu toe en er was nog geen goede kans geweest om het met iemand samen te doen. Nu is hier halverwege mei een Amerikaan gekomen die hier tot begin juli blijft. We kunnen het goed vinden en hij stelde dit voor om te doen. Dus het weekend van 14 juni gaan we naar het strand. We hebben verder geen tent of zo, dus we slapen gewoon lekker op het zand. We nemen lekker wat biertjes mee, kunnen daar wat vis kopen van vissers die langskomen op de oceaan en gaan ons eigen strandvuur maken natuurlijk. Dat wordt een geweldig avontuur. Verder zal ik nog regelmatig naar het strand gaan om daar nog een aantal leuke dagen te hebben. Als het lukt ga ik nog naar een dorpsfeest hier en misschien ga ik ook nog wel een keer naar Port de Paix om iets leuks te doen. Nog genoeg dingen in de planning voor de komende zes weken. Hoe die zes weken eruit zien, weet ik niet precies. Maar een ding staat vast; Ik ga er nog even flink van genieten.
Jullie allemaal een goede maand gewenst maar weer. En tot de volgende en laatste blog.
Groetjes Arjan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
