Back to reality

Wat is het ongelooflijk gek om bezig te zijn met deze laatste blog van mijn avontuur in Haïti. Dat moment leek altijd zo ver weg en nu ineens is het er al. Eigenlijk nog wel sneller dan verwacht. ‘Het moeilijkste van weggaan uit Nederland is terugkomen’. Dit zei ik voordat ik vertrok en dit is voor mij ook echt waar. Het is onvoorstelbaar om alles op te gaan geven wat je hier in een jaar tijd hebt opgebouwd en nooit weer op dezelfde manier terugkrijgt. Maar ondanks dat kijk ik terug op een ontzettend leerzaam en geweldig avontuur.

Het is moeilijk om echt te zeggen wat de absolute hoogtepunten waren. Het waren er zoveel. Ik kan dan dingen noemen als de geweldige uitstapjes die ik hier heb gemaakt en alle dingen die ik daarbij heb gezien. Ook de contacten die ik had met groepen die hier voor korte of langere tijd kwamen, waren absoluut hoogtepunten. Maar het allergrootst hoogtepunt is dat ik me onder de lokale mensen heb kunnen werken, me aan hen heb kunnen aanpassen en daar mooie en leuke contacten aan over heb gehouden. Het feit dat ik hier een leven heb op kunnen bouwen zonder daarbij maar iemand nodig te hoeven hebben uit de directe vrienden- of familiekring in Nederland, geeft me ook een enorme boost. Ik ga dat leven hier nog erg missen. Ondanks alle armoede en ellende om je heen is het een onbezorgd leventje. Daarmee bedoel ik dat je niet al die drukte en verplichtingen hebt zoals in Nederland. Ook de simpele dingen als naar de markt hier gaan (wat een uitstapje op zich was), ga ik heel erg missen.

Eigenlijk kijk ik op een jaar terug met heel veel hoogtepunten en weinig dieptepunten en dat maakt ook dat ik met zoveel voldoening kan terugkijken. Het grootste dieptepunt was absoluut de eerste dagen hier. Wat heb ik me toen eenzaam gevoeld en wist ik geen raad met wat ik moest doen. Maar die knop kon ik gelukkig omzetten. Verder heb ik niet echt hele grote dieptepunten gehad. Ik had echt wel eens momenten dat ik het werk even helemaal zat was en dat er ook wel periodes waren dat het allemaal wat minder liep op school, maar dat zijn dingen waar je doorheen moet en die uiteindelijk ook weer terugdraaien naar iets positiefs.

De laatste weken keek ik er naar uit dat het werk er bijna op zat, maar nu het bijna zover is, vind ik het toch wel weer jammer. Deze manier van onderwijs geven is zo anders dan het Nederlandse systeem en ondanks dat je hard werkt met de kinderen, voel je veel meer rust en veel minder druk, omdat je er niet van allerlei dingen naast heb en niet tot over je oren met instanties, documenten en weet ik niet wat nog meer betrokken bent. Doordat ik maar drie kinderen had en ik ze toch wel aangeleerd heb om lekker hard te werken, was er veel tijd voor leuke dingen. We speelden veel spelletjes of konden gewoon gesprekken voeren over van alles. Vooral de laatste weken was hier veel tijd voor. Ik was door het materiaal heen van dit jaar en wilde niet aan het materiaal voor volgend jaar beginnen, dus kwam het neer op herhalen. Maar dit kost veel minder tijd dan het aanleren van nieuwe stof. Ook het omschakelen naar het Nederlandse onderwijssysteem zal weer even wennen zijn. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik een klas van 25 kinderen kan lesgeven. Maar ik kon me net zo goed niet
voorstellen dat ik het een jaar met drie kinderen zou volhouden.

Ik denk dat het goed is om terug te gaan Nederland. Het afscheid zal even moeilijk zijn, maar als ik realistisch ben, is het duidelijk dat ik hier nu klaar ben. Ik heb mijn jaar als leerkracht er op zitten en er valt hier verder niet veel voor mij te doen. Het is tijd om weer aan iets nieuws te beginnen. En de plannen zijn er zeker. Eerst even lekker op vakantie als ik terug kom. Daarna gewoon weer op de invallerslijst om geld te verdienen. Ik wil nog steeds geen vaste baan. De vrijheid die ik heb als ik geen vaste baan heb, vind ik nog erg fijn en ik kan op die manier altijd weer aan een nieuw avontuur beginnen. Naast het invallen wil ik Spaans gaan studeren om me eventueel voor te bereiden op een project of organisatie in Peru. Daarnaast ook echt beginnen met het bedrijf wat ik met iemand op ben gestart om Wie is de Mol te organiseren onder de naam ‘De Judas Game’ en natuurlijk terug naar Oranje. Ditmaal niet meer op de trompet, maar ook daarin een nieuwe uitdaging, namelijk saxofoon spelen.

Als de reis helemaal goed verloopt, hoop ik donderdag 16 juli aan te komen in Nederland. Het duurt dus nog een half maandje voordat je me echt ziet, maar over een heel jaar genomen is dat niets meer. Ik vond het erg leuk dat zoveel mensen mij volgden. Ik heb veel reacties op wat voor manier dan ook gehad en dat is erg leuk om te krijgen. Het is fijn om te weten dat de mensen in Nederland aan je denken en met je meeleven.

Groetjes Arjan