wandelen en voetbal kijken

Hallo allemaal,

Een beetje later dan normaal, maar nog steeds aan het begin van de maand mei. Tijd voor weer mijn maandelijkse blog. De tijd vliegt. Het lijkt wel of de tijd steeds harder gaat nu we richting het einde gaan van mijn tijd hier. Het is nu echt niet overdreven lang meer voordat mijn jaartje Haïti er op zit. Het lijkt misschien een beetje voorbarig om dat nu al te schrijven, maar het is wel iets wat me bezig houd. Want zo af en toe heb ik al wel de gedachtes hoe erg ik het leven hier ga missen. Alle dingen bij elkaar hebben tot 8 fantastische maanden al geleid en ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat dit over 2 maanden voorbij is.

Maar voordat we sentimenteel gaan doen, eerst maar even terug naar het heden. Het gaat nog steeds goed met me. Al wordt het wel een beetje saai nu. Met Arjan in het buitenland verwacht je toch wel spannende ziekenhuisverhalen, maar het lijkt er steeds meer op dat dit niet gaat gebeuren. Ik zit goed in mijn vel, heb genoeg te doen en leef nog steeds als iedereen hier lekker dag bij dag.

Aankomende week ga ik een weekje vakantie in. Ik merkte na 17 schoolweken dat zowel bij mij als bij de leerlingen de tank wat betreft het werk een beetje leeg was. De kinderen waren de afgelopen twee weken een stuk ongemotiveerder dan dat ze anders waren en ik merkte dat dit bij mij ook niet echt positief werkte. In overleg met de ouders hielden we toch maar een weekje vakantie. Voor de kinderen is dit wel leuk, omdat de ouders van Anne-Marie hier nu zijn. Het weekje vakantie is bovendien erg verdiend. We hebben met zijn vieren echt hard gewerkt en ik zie ook heel positieve vorderingen bij alle drie. We zijn nu qua lesstof ook bijna helemaal door een heel leerjaar heen en ik heb ze dus weer een leerjaar verder kunnen brengen. Dat vind ik een heel mooi resultaat. Bij de toetsten hoef ik eigenlijk nooit te twijfelen of ze het wel goed doen, want dit gaat erg goed. Wel met de aantekening dat je soms nog een beetje moet helpen. Maar dit doe je ook bij de zwakkere kinderen in Nederland. De laatste 9 weken na de vakantie ga ik met Miriam vast een begin maken aan groep 7, omdat die dit nog heel goed aan kan. Met de andere twee ga ik herhalen wat ze het afgelopen jaar hebben gehad. Bij hen kan ik wel merken dat nu nog verder gaan een stap te hoog is en dit zou alleen maar onnodige frustraties voor ze opleveren.

Buiten het werk blijf ik ook lekker actief. Ik ga de laatste tijd veel op stap met Binder. Dat is voor de duidelijkheid de jongen die ik nu al 6 maanden lang Engels geef. Hij komt een keer in de week bij mij thuis en ik ga een keer in de week naar hem toe. Sinds een maandje of 2 komt hij samen met Manio, waardoor ik nu twee privé-studenten heb. Zij hebben apart les, omdat hun niveau veel hoger is dan de mensen die naar mijn Engelse les in het ziekenhuis komen. Maar terug naar wat ik wilde vertellen. Hij vraagt me vaak mee om iets te gaan doen. Omdat je hier bijna niets anders kan doen dan wandelen, lopen we hele stukken door de heuvels en laat hij me weer nieuwe stukken van het land zien. Dit is erg leuk om te doen, al gaan we soms wel op de verkeerde momenten van de dag. Het is op het moment echt heel erg warm. De temperatuur ligt gemiddeld wel rond de 40 graden denk ik. Als je niets doet voelt het al alsof je een zwembad bent, maar ga dan ook nog maar eens wandelen. Verder ga ik ook af en toe een voetbalwedstrijd kijken. Bij iemand in het dorp is een televisie. Voor 2 dollar kan je dan een wedstrijd kijken. Er is buiten een soort bioscoopje gevormd. Met zeilen is de boel afgeschermd zodat het redelijk koel is en je het scherm kunt zien en op een klein houten krukje kan je dan de wedstrijd volgen. Ze kijken eigenlijk alleen maar naar wedstrijden van FC Barcelona en Real Madrid, maar ik vind het helemaal prima. Ik dacht dat ik altijd veel onzin uitkraamde tijdens een voetbalwedstrijd (en mensen die dit wel eens met mij hebben gedaan, zullen dit ongetwijfeld beamen), maar de Haitianen zijn echt het toppunt. Ze kregen pas gewoon bijna ruzie over wie er beter was; Messi of Ronaldo. Uiteindelijk stapte de Ronaldo fan op toen Messi een doelpunt maakte. Leuke ervaringen en gelijk leuke uitstapjes. Dinsdag ga ik de wedstrijd FC Barcelona tegen Bayern Munchen kijken als ik het goed heb begrepen. Hopen dat Arjen Robben zich even van zijn beste kant laat zien.

Wat de taal betreft, daar heb ik al een tijdlang niets over geschreven. Dit gaat eigenlijk heel goed. Ik kan nog steeds geen vloeien Creools, maar ik kan prima een gesprek in het Creools voeren en veel dingen begrijp ik ook wel. Ik maak nog steeds wel heel gênante fouten. Zo lijken de woorden krijt (voor op het schoolbord) en het mannelijk geslachtsdeel nogal op elkaar. Het verschilt namelijk alleen de t op het bij. Bij de een zeg je hem wel en bij de ander niet, zoals je dat vanuit het Frans ook wel kent met bepaalde letters. Dus ik stond heel leuk tijdens de Engelse les te vertellen dat ik drie mannelijke geslachtsdelen hier had liggen en dat als ze een woord wisten ze naar voren mochten komen en dit op het bord mochten schrijven. Haha, erg ongemakkelijk voor een moment, maar daarna weer een hilarisch verhaal om op het blog te zetten.

Mijn Engelse lessen draaien ondanks dat nog steeds. Ik heb er zelf weer meer lol in dan een maand geleden. Volgens mij had ik toen verteld dat ze niets onthielden. Nu ik het interactiever heb gemaakt, zijn zij ook meer gemotiveerd en vind ik het zelf ook leuker. En de meesten zijn heel trouw en komen iedere keer. Je hebt er natuurlijk ook wel wat bij die iedere keer zeggen dat ze komen, maar er dan nooit zijn. Pas hadden we een ontspannende les. Ik had ze de les daarvoor de kleuren geleerd (ja, zelfs na 4 maanden zitten ze nog steeds op dat niveau, haha). Als vervolgles had ik een spelletjesles. Ik was benieuwd hoe dat zou uitpakken. Ik heb namelijk studenten van 10 tot 25 jaar. Het leek wel of ze het wisten, want er waren er maar liefst 22. Het spel wat het beste aansloeg was de ‘kleurenstoelendans’. Het idee is heel simpel. Normaal doe je stoelendans op muziek, maar dat was nu niet het geval. Ik had vouwblaadjes in allerlei kleuren. Ik hield er telkens een omhoog en ging gewoon allerlei kleuren opnoemen in het Engels. Op het moment dat ik de kleur zei die het blaadje ook had, moest iedereen gaan zitten. Dit vonden ze helemaal geweldig. Bovendien was de inzet groot, want de winnaar kreeg een pak koekjes. Uiteindelijk hebben we dit wel drie keer gedaan.

Naast alle leuke en mooie dingen gebeuren er ook nare dingen. Twee weken geleden overleed een meisje wat Rob, Anne-Marie en de kinderen goed kennen. Ik ging ook mee naar de begrafenis. Dit vond ik heel indrukwekkend. Net als in Nederland is er eerste een afscheidsdienst en daarna een stoet naar het graf waar ze wordt begraven, maar de sfeer is heel anders. Ik voelde me er eerlijk gezegd best wel ongemakkelijk bij en je bent en blijft natuurlijk blank, dus je valt hoe dan ook op. Maar ik vond het heel indrukwekkend om mee te maken hoe dat hier gaat.

Ik heb inmiddels al weer heel wat verteld en het lijkt alsof ik helemaal geen vrije tijd meer heb, maar dat is gelukkig niet aan de orde. Ik heb elke dag nog wel tijd voor mezelf en dat maakt het leven hier ook zo lekker. Ondanks dat je gewoon je werk en andere dingen hebt, voel je hier nooit stress en gaat alles in een lekkere flow. Ik heb in de kleine 8 maanden Haïti bijvoorbeeld al 27 boeken uitgelezen. Die variëren van heerlijke lezende thrillers tot goede christelijke boeken. Vooral van die laatste hebben sommige boeken me echt aan het nadenken gezet en ik ervaar dat God hier met me bezig is. Het is ook voor mijn geloof heel goed om hier een jaar te zijn. Ondanks dat het echt niet altijd leuk is om hier alleen te zijn, geeft me dat wel openingen om dichter bij God te komen die ik misschien in Nederland wel nooit zou hebben. De boeken die ik lees en ook gedeeltes uit de Bijbel laten me nadenken over wat God met mijn leven wil. En hoewel ik daar nog niet helemaal uit ben, geloof ik wel dat dit nog niet mijn laatste buitenland avontuur was en dat dit jaar een soort ontdekking is op nog veel grotere plannen die God met mij voor heeft. Ik hoop en bid dat ik zelf ook dat vertrouwen mag hebben om die stappen te kunnen zetten.

Het allerbeste maar weer allemaal. Het is denk ik de langste blog tot nu toe geworden, maar dan hebben jullie weer wat te lezen in de komende maand. Geniet van de opkomende zomer in Nederland. Een goede vakantie voor degene die dit hebben en je hoort wel weer meer van me in juni.

Groetjes Arjan