Back to basic

Hallo allemaal,

Na een onderbreking van ruim 3 weken in Nederland, ben ik weer terug op mijn stekkie in Passe Catabois. Ik heb erg genoten van de tijd in Nederland en toen het moment daar was om weer te vertrekken, was het toch wel even lastig. Wetende dat je iedereen weer voor een half jaar achter moet laten. Het was dan ook heel erg leuk dat ik de heenreis niet alleen hoefde te maken. Mijn ouders hadden de beslissing gemaakt om ook eens even te komen kijken hoe het in Haiti was en samen met hen stapte ik dus op het vliegtuig. De reis verloopt dan een stuk sneller (behalve de busrit, want die blijft even afschuwelijk). Tijdens de reis voel je nog wel hoe je tussen twee werelden in bent gaan leven. Zodra ik in Nederland was, leek mijn leven in Haiti ver weg en zo geldt het ook andersom. Op het moment dat ik de auto uitstapte en weer thuis was, kon ik me al bijna niet meer voorstellen dat ik in Nederland was geweest. Echt bizar wat dit met je doet en hoe snel je hierin omschakelt. Het terugkomen voelde wel als een soort thuis komen, waar ik heel blij om ben. Want het gewenningsproces wat ik in september door moest maken, zou ik niet graag nog een keer overdoen.

Inmiddels zijn mijn ouders alweer vertrokken. Het was echt een fantastische week. Het is ten eerste natuurlijk al heel leuk dat je niet alleen bent. Je kan er op uit gaan om dingen samen te doen, ’s avonds kan je lekker samen eten en nog een spelletje doen. Echt super gezellig! Daarbij vind ik het ook ontzettend gaaf dat ze hebben kunnen zien hoe mijn wereld er hier uitziet; het dorp, de mensen, de natuur, de cultuur en ga zo maar door. We hebben ontzettend veel leuke dingen in een week gedaan. Leuke uitstapjes naar het strand en een relax hotel waar je lekker kan zwemmen en eten. En ook nog heel andere dingen. Zo werden we door een van de jongens waar ik veel mee omga uitgenodigd om daar te komen eten. Hij had super zijn best gedaan en het was dan ook een smakelijke en gezellig maaltijd. Een heel bijzondere ervaring, waar ik dankbaar voor ben.

Inmiddels zijn ze vertrokken. In het begin is dat even een vervelend gevoel, omdat je daar ‘alleen’ achterblijft, maar aan de andere kant pak je het ritme ook zo weer op. Het is dan lekker dat je gewoon naar je werk kan gaan en dat alles weer normaal begint te voelen. Ik vind het werken weer leuk om te doen. Ik merk dat de rustperiode me goed heeft gedaan. Even weer nieuwe energie opbouwen en ook vooral nieuw materiaal zoeken. Ik wist in Nederland precies wat ik wilde en hoewel ik nog wel wat dingen ben vergeten, heb ik veel nieuwe invalshoeken die ik kan gebruiken bij het lesgeven. Ik merk dat de kinderen ook enthousiast zijn van het nieuwe materiaal en het werkt ook weer als vanouds met ze. Ze hebben gelukkig ook veel onthouden van wat ik ze voor de vakantie heb aangeleerd en ze werken opnieuw weer erg hard. In de eerste dagen die ik heb gewerkt, zie ik de stijgende lijn die ik had opgebouwd nog steeds verder stijgen.

Het klinkt een beetje alsof er weinig is veranderd en op zich is dat ook wel zo. Maar het is zo leuk dat er ook van die ontzettend bijzondere dingen gebeuren die je van te voren niet kan bedenken. Zo werd ik op een van de ochtenden dat ik naar mijn werk liep, gevraagd of ik een bevalling wilde zien. Het eerste wat me in gedachten schoot was ‘Echt niet! Dan ga ik flauw vallen’. Maar de nieuwsgierigheid won het en zo liep ik mee naar de kamer waar de vrouw lag. Het was een ontzettend gave ervaring om te kunnen zien, ondanks dat het wel apart is dat je naar een onbekende vrouw haar bevalling zit te kijken. Iets wat jij je niet kan voorstellen en wat in Nederland ook nooit mogelijk zou zijn. Maar het is echt indrukwekkend om zo’n kindje geboren te zien worden. 5 minuutjes daarna zit je ook gewoon weer in je klaslokaaltje om daar je eigen werk voor te bereiden.

Ik ga nu eerst maar weer afsluiten. De volgende blog volgt gewoon weer aan het begin van de volgende maand. Deze keer was het iets later vanwege het vertrek uit Nederland en het bezoek van mijn ouders hier.

Tot februari!