Eindelijk is het zover!

Hallo allemaal,


Eindelijk is het zover! Ik kan op mijn blog plaatsen dat ik veilig aangekomen ben. Ik zit hier inmiddels alweer langer dan een week. De eerste week heb ik totaal geen verbinding gehad. Ik kon gelukkig even een telefoontje plegen met mijn ouders, maar dat was ook het enige contact met Nederland. Inmiddels is er een mogelijkheid om zo nu en dan eens internet te hebben. Eigenlijk was ik er al aan gewend dat er geen verbinding was, maar nu het er af en toe is, geniet ik er extra van.


Het gaat goed met mij hier! Ik ben inmiddels goed omgeschakeld. Dat was vorige week vrijdag nog wel anders, toen ik hier de eerste dag was. De reis op zich was al erg slopend. Te bedenken dat je op woensdag 5.00 Nederlandse tijd van huis weg gaat en vrijdagochtend 3.00 Nederlandse tijd aankomt, geeft een beeld van hoelang de reis was. In totaal dus 46 uur onderweg geweest, waarvan ik meer dan de helft van de tijd heb moeten wachten. Maar het belangrijkste is dat ik ben aangekomen. De eerste dag in Passe Catabois, mijn dorp, was echt niet makkelijk. Ik voelde me lusteloos, moest wennen aan de warmte, het andere eten, eigenlijk aan alles. Ik De grootste omschakeling was denk ik voor mij de manier waarop je hier leeft. In Nederland ken ik een druk bezet leven. Ik ben altijd bezig en als ik maar even 5 minuten niets te doen heb, plan ik dat wel in om even snel langs iemand te gaan. Ik kan je vertellen, beide dingen zullen je hier niet lukken. Je kunt hier niet continu bezig zijn met dingen zoals je die in Nederland doet en als alle mensen die je goed kent er niet zijn, ga je ook even niet bij iemand langs. Tjah, wat ga je dan eens doen? Dat probleem had ik in het begin dus heel erg. Gelukkig had ik de tweede dag de knop omgezet. Het lukte me om gewoon lekker een boek helemaal uit te lezen, wat puzzels te maken, dan weer even wat te eten, etc. Eigenlijk dingen waar je in Nederland gewoon niet de tijd voor neemt.


Inmiddels leid ik hier mijn leven alsof ik dat alweer maanden doe. Mijn eerste schoolweek zit er alweer op. Het is ontzettend leuk om te doen, maar ook hard werken. Vooral voordat ik begon met lesgeven, was het veel werk om alles uit te zoeken en een systeem in elkaar te zetten waar ik goed mee kan werken. Uiteindelijk had ik het allemaal al best goed op de rit. De ochtenden lopen vooral erg goed. We beginnen om 8.30 uur tot 12.00 uur met tussendoor een pauze. Voor de pauze rekenen we altijd. Dat kost me niet zoveel werk, omdat hier gewoon een methode van is. Na de pauze doen we de taalvakken. Dat is wat lastiger, want niet overal is een methode van. Voor speling heeft de lerares van vorig jaar nog veel materiaal achtergelaten, wat erg fijn is, maar voor taal is er helemaal niets. Die lessen moet ik zelf bedenken en dus ook 3 keer uitschrijven. Daar zit veel werk in, maar is goed om te doen. De middagen zijn nog wat lastiger. Dan geef ik meer de orientatievakken. Hier is helemaal niets van aan methodes. Dat maakt het lastig om iedere keer weer iets nieuws te bedenken. Vooral aardrijkskunde en geschiedenis kan je dan niet zoveel mee, zeker als je geen materiaal hebt. Maar daar moet ik nog maar eens even wat op bedenken. Verder gaat het in de klas goed. De kinderen werken hard, waardoor we ook tijd hebben om leuke spelletjes te doen.


Wat ook even wennen was, waren al die dieren hier. Ik leef hier midden in de natuur en dan heb je nog wel eens wat in huis. Zo werd ik de eerste avond begroet door een vogelspin in de keuken van het gastenverblijf en later in de week trok ik met koken de besteklade open en zat er ook weer een in. Omdat ik in de natuur woon, kom je zo nu en dan ook nog wel eens wat tegen. Kakkerlakken, kleine salamandertjes en allerlei insecten. Voor mijn huis lopen de kippen gezellig langs en iets verderop hoor je de ezels luidkeels balken. Ondanks dat het hier niet druk is, maken al die dieren een lawaai van jewelste. De eerste dag vind je het verschrikkelijk, daarna is het onderdeel van je leven hier. Verder zijn er ook nog wat mooie vogels en als het helemaal helder is ’s avonds, is de lucht fenomenaal. Duizenden sterren zijn er dan te zien en de vallende sterren zijn het allermooist. Die zie je als een lichtstraal door de lucht schieten.


Over het leven hier in Haïti blijf ik me echt verwonderen. Het is gewoon niet te geloven hoe arm het in dit land is. Heel veel mensen hebben gewoon echt helemaal niets. Het is na zo’n korte tijd nog moeilijk te bevatten van hoe de situatie hier echt is. Zeker als je uit Nederland komt en alles bekijkt en redeneert als een ‘rijke’. De echte cultuur van het land moet ik nog leren kennen. Ik kan je daarom ook nog niet een goed beeld geven van het land en ben hier sowieso altijd heel voorzichtig mee met schrijven, omdat mensen het heel anders interpreteren dan de bedoeling is. Het doet in ieder geval wel veel met me. Ik zie hier dingen, die ik mijn leven lang niet ga vergeten. Het geeft me een nieuw inzicht op hoe het leven is en het zal me ongetwijfeld gaan veranderen als mens.


Niet alleen op dat gebied zal ik veranderen. Ik neem hier ook veel tijd om te investeren in mijn geloofsleven. Iets wat de laatste maanden in Nederland een beetje weggezakt was. In Nederland kan je leven als een onafhankelijk mens. Er zijn altijd de middelen om dat te krijgen wat je wil of wil bereiken. Hier is dat onafhankelijke gevoel in een keer weg. Je komt er hier snel achter dat je het niet allemaal zelf kan doen. Je bent echter wel volledig op jezelf aangewezen. Dat gaf me al snel het besef dat ik God veel harder nodig had, dan dat ik de laatste tijd in Nederland dacht. Vanaf de eerste dag ben ik weer uit de Bijbel gaan lezen en heb de dingen opgeschreven die belangrijk zijn om de relatie met Hem goed te maken. Ik kwam al snel uit bij afhankelijkheid. Afhankelijk zijn van Hem. Wat een opgave, maar ik wist dat ik het moest doen. Tijdens het bidden legde ik alles in Zijn hand en op dat moment kwam er een soort rust over me. Ik wist dat God mij zou leiden op de weg die ik hier zal gaan en dat Hij mij zal helpen met de dingen waarvan Hij beslist dat ik ze zal doen. Het geeft me enorm veel kracht om er hier iets moois van te maken! Daarnaast heb ik ook een boek gelezen. Het heet ‘de Uitnodiging’. Ik raad je aan om het te lezen, want dit boek zet je echt aan het denken. Het heeft mij in ieder geval erg geraakt. Een van de uitspraken die ik wel heel mooi vond om in mijn blog te zetten is:


Je kunt afscheid nemen van je familie en vrienden
en kilometers bij ze vandaan gaan wonen, maar
je zult ze altijd bij je dragen in je hart, je hoofd,
je maag, omdat je niet alleen in een wereld leeft,
maar er leeft een wereld in jou.


Zo is het ook voor alle mensen in Nederland waarvan ik houd en die een plek hebben in mijn hart. Ik denk iedere dag aan jullie en ik mis jullie zeker. Ik hoop dat ik jullie verder goed op de hoogte kan houden van al mijn avonturen hier.


Groetjes Arjan