Blaffende honden bijten niet?

Hallo allemaal,

De eerste maand van mijn verblijf hier in Passe Catabois in Haiti zit er alweer op. De tijd gaat enorm snel. Het lijkt alweer maanden geleden dat ik aankwam op dit eiland. Ik zal proberen aan het begin van iedere maand weer een update te doen van wat ik hier mee maak.

In de afgelopen maand ben ik hier al helemaal gewend geraakt. Alle dingen die in de eerste week super bijzonder waren, zijn nu een dagelijks patroon geworden. De eerste paar keren dat je naar de bakker moet om brood te halen. Je voelt je dan net een klein kind wat voor het eerst mag betalen met de centen van de moeder. Of de eerste paar keren dat lokale mensen tegen je begonnen te praten en dat je geen idee wat ze zeiden. Nu snap ik nog steeds niet wat ze zeggen, maar inmiddels probeer ik er het beste van te maken, terwijl ik het in het begin toch liever vermeed.

Het gaat erg goed met me hier. In verscheidene mailtjes krijg ik zelfs verbaasde reacties dat ik nog niet eens een dokter of ziekenhuis heb hoeven bezoeken, wat op zich in mijn geval niet vreemd is. Ik vind het zeer knap dat ik het tot nu toe ook zonder gezondheidsproblemen heb doorstaan. Maar dat ga ik natuurlijk niet te hard roepen, want voordat je het weet ben je aan de beurt. Ik kan me hier goed redden alleen. Ik leef hier, vergeleken met Nederland, heel erg op mezelf. Zo is het heel normaal geworden om iedere avond voor jezelf te koken en alleen te eten. Zoiets zou ik in Nederland nooit een maand lang doen. En verder vermaak ik me heel goed met het lezen van boeken. Ik heb er nu al heel wat uit. Inmiddels heb ik ook een boek van iemand kunnen lenen om Creools te leren. Dat is wel superhandig. Ik merk dat het langzamerhand een beetje begint te komen met de taal. Dat is wel echt een prettig idee en het is dan ook een stuk leuker om contact te leggen met mensen. Dat weet ik ook nog wel met het leren van Spaans in Peru 2 jaar geleden.

Het lesgeven vind ik nog steeds erg leuk. Ik merk dat ik het ook steeds leuker begin te vinden. Af en toe heb je zeker de mindere dagen, maar die stellen met juist op scherp. Want na een mindere dag ga je harder nadenken over dingen die je weer wilt veranderen. Dat geeft weer nieuwe energie. Het is inmiddels mijn vijfde schoolweek en ik merk dat ik de dingen nu echt goed op de rit begin te krijgen. De eerste weken is het best nog wel uitzoeken hoe je een goed systeem kunt toepassen met maar 3 kinderen, hoe je de lessen in gaat vullen die je zelf allemaal moet bedenken en uitschrijven. Verder was het met de kinderen ook altijd niet even makkelijk. Ik heb hier al verscheidene confrontaties met ze moeten aangaan. Dat is wel heel goed voor mij, omdat mijn consequent zijn toch altijd mijn aandachtspunt was. Hier heb ik dat nog harder nodig dan in Nederland en ondanks dat het niet altijd makkelijk is, merk ik dat het goed gaat. De kinderen moesten denk ik erg wennen aan mij en daarbij ook aan de bijbehorende afspraken en mijn manier van aanpak, maar ik merk nu dat ze dat steeds meer beginnen te accepteren. De manier van onderwijs geven hier is in ieder geval wel heel anders dan hoe ik het in Nederland gewend was. Voor mijzelf was dat dus ook wennen en ook ik begin mijn weg hier nu goed in te vinden. Wat ik hier ook vooral niet moet doen is om te ver vooruit te kijken. Soms ben ik nu al door mijn inspiratie heen om voor bepaalde vakken dingen te bedenken en dan zit ik nog maar in week 5. Hoe moet ik dan de rest van het jaar gaan invullen voor dat vak? Maar vaak schiet me in de week voordat een les is dan toch wel weer een idee te binnen en werk ik dat uit. Maar toch zal dat ook een keer op zijn. Vooral voor de vakken geschiedenis, aardrijkskunde en natuur, waar ik geen materiaal van heb zijn goede ideeën altijd welkom.

Tot slot wil ik afsluiten met de uitleg van de titel van dit verhaal. Afgelopen zaterdag was ik namelijk op weg naar de bakker. En altijd als ik langs huizen hoor, hoor ik ook het geblaf van de honden die achter het hek van het desbetreffende huis staan te blaffen. Zo ook zaterdag. Ik was in gedachten verzonken en opeens voel ik dat iets van achteren mij in mijn kuit bijt. Uit schrik geef ik een enorme trap, waardoor de beet niet hard was. Toen ik me omdraaide zag ik dus twee waakhondjes staan. Dan denk je wel even, ‘oke, en nu?’ Wegrennen is de slechtste optie, want je twee benen zien ze dan als een lekker mals stuk vlees of een bot om op te kluiven. Gewoon doorlopen haalt ook niets uit. Blijven staan is nog de beste optie. Maar dan moet je wel iets doen waarmee je ze probeert te laten zien dat je niet bang voor ze bent. Maar ik stond daar maar, geen idee wat te doen. De enige optie was voor mij om een steen of een tak naar zijn hoofd te gooien, maar ik had geen idee of ik daar nog weer problemen mee zou krijgen met de eigenaar. Dus dat durfde ik ook niet zo goed, al bleek achteraf dat dit de normaalste zaak van de wereld was. Maar gelukkig hoefde ik er zelf niet verder over na te denken en kwam de eigenaar er aan om ze weg te sturen. Blaffende honden bijten niet zal misschien opgaan in Nederland, maar hier kan je het woordje ‘niet’ beter weg laten.

De groeten maar weer en ik schrijf jullie weer begin november. Succes met de opkomende winter, dan geniet ik hier van het tropische klimaat!

Groetjes Arjan