Achter de wolken schijnt de zon

De maand oktober is voorbij en de maand november is begonnen, dus tijd voor een nieuwe blog. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Het lijkt bijna of oktober niet heeft plaats gevonden. Maar er is niets minder waar dan dat oktober niet heeft plaats gevonden, want ik woon alweer 2 maanden in Haïti.

Er zijn heel veel dingen heel normaal geworden. Wat in het begin nog wennen was of waar je de ogen over uit kon kijken, zijn onderdeel geworden van het dagelijks leven. Zo kijk ik er niet raar meer van op dat mensen mij om geld of brood vragen. In het begin voelt het toch ongemakkelijk en weet je niet hoe je moet reageren, maar inmiddels heb ik geleerd dat doorlopen het beste is. Al moet ik wel toegeven dat het oude gevoel van even niet weten hoe je moet reageren terugkomt als iemand vraagt of je jouw broek uit wil doen en die aan hem wilt geven. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Maar zonder alle gekheid op een stokje, het gaat echt goed met me. Ik voel me hier nu echt volledig op mijn plek. Ik merk dat ik veel vrijer in mijn doen en laten ben geworden en dat ik mijn plek hier voor de volle 100% heb gevonden. In het begin ben je op alle fronten aan het aftasten wat wel en niet normaal is en is het toch wel even een soort van spannend om mensen aan te spreken, zeker omdat je de taal niet spreekt. Op een gegeven moment kom je daar overheen en wordt het juist een leuke uitdaging om een gesprekje te voeren. Het dagelijkse tochtje naar de bakker heeft me ook al wel een handjevol mensen opgeleverd die ik iedere dag zie en waar ik iedere dag even mee probeer te praten. Maar het probleem blijft dat als ik iets vraag, dat ik het antwoord nog steeds niet begrijp. Dus vaak loop ik na mijn standaardvragen maar weer door. De taal blijft een uitdaging wat dat betreft.

Ik merk ook in het lesgeven dat ik mij hier op mijn plek voel. Het is wel grappig om de verhalen van mijzelf uit de vorige blog terug te lezen. Toen was ik al heel positief over het lesgeven, maar nu ik weer een paar weken verder ben, kijk ik er nog weer positiever tegen aan dan toen. Het is ontzettend fijn om gewoon echt jezelf te kunnen zijn. We zijn het stadium van uitproberen voor het grootste gedeelte voorbij en dat maakt dat regels en afspraken die in het begin zijn vastgesteld, gewoon heel duidelijk zijn en dat ze niet hoeven te proberen iets anders te doen. Dit maakt het werken een stuk makkelijker en de sfeer is ook heel ontspannen op het moment. Er zijn echt wel dagen dat dit allemaal even anders gaat en dat je weer even een stap terug moet doen, maar die stappen zijn al lang niet zo groot meer. Ik kan ze goed corrigeren op hun gedrag zonder dat dit hele grote consequenties heeft voor de sfeer (wat eerder wel was). En ik heb de laatste tijd ook een paar hele leuk dingen met ze gedaan. Zo hebben we op vrijdag 24 oktober een soort van klassenlunch gedaan. Zij wilden graag een keer op school eten en ik had geregeld dat dit een keer kon. Iedereen had gewoon eigen brood en drinken mee. Daarbij had ik nog zakjes Cup a Soup voor iedereen (wel 4, haha) meegenomen en de kinderen hadden een aantal gekookte en gebakken eieren bij zich. Het was een overdadige en gezellige lunch. Nadat ik nog even had voorgelezen, zijn we toen direct weer verder gegaan en waren ze eerder uit. Een soort continurooster zeg maar. Ook heb ik met ze afgesproken dat ze na de rekentoetsen op de vrijdag een rekenles hebben die ik zelf bedenk. Dit als beloning op het harde werken in het afgelopen hoofdstuk. Hier kan ik weer even heerlijk mijn fantasie kwijt over het in elkaar zetten van spellen. Zo had ik de eerste keer een puzzel gemaakt met een overzicht van het complex waar de school staat. Er waren alleen drie puzzels met schatkaarten en er was maar een goede kaart. Door allerlei rekenspelletjes en rekenraadsels te doen konden ze de goede puzzelstukken verdienen. Toen ze alle stukken hadden, moesten ze de puzzel nog in elkaar leggen en daarna was het een makkie voor ze om de schat te vinden. Die overigens bestond uit een pen en een potlood per kind. Dat is dan wel weer het voordeel van drie kinderen, want met een klas van 30 kinderen doe je dat niet zo snel. Afgelopen keer waren er acht rekenspellen waarin ze ook nog eens goed moesten samenwerken. Alles moest ook nog eens binnen een bepaalde tijd. Als de opdracht slaagde, kregen ze de letter van een woord. Aan het einde moesten ze het goede woord aan mij geven en dan zou een heerlijke mueslireep de beloning zijn. Met 6 van de 8 letters kwamen ze achter de oplossing. Dit soort lessen zijn voor mij, maar ook zeker voor hen, echt wel de hoogtepunten. Het liefst doen ze dit iedere week, maar dat vind ik dan weer te veel van het goede.

Qua leren vind ik dat ze het ook best goed doen. Tijdens de lessen doen ze goed mee met de instructies. Sommige dingen pakken ze heel goed op en kunnen ze ook heel goed zelfstandig toepassen, maar met sommige dingen hebben ze nog heel veel begeleiding nodig. Ik heb nu een heel aantal dingen getoetst. Dit zijn wel allemaal toetsen die direct volgen op de lessen waarin ze de stof aangeboden krijgen en daar scoren ze voldoende tot goed op. Vooral rekenen doen ze erg goed. Ze hebben nu twee toetsen gehad en hebben nog niet onder de 9 gehaald. Daarbij moet ik wel zeggen dat 2 van de 3 leerlingen in een toets weer terugvallen op hun oude systeem. Daarmee bedoel ik dat ze bij de som 67-44 rustig 44 gaan terugtellen van 67. Op die momenten merk je dat ze de aangeleerde strategieën om het rekenen automatischer te maken, nog niet beheersen. Een van de meisjes is wat dat betreft een stuk verder. Zij kan de toets helemaal zelf maken met de aangeleerde strategieën. Zij doet dit ook eigenlijk bijna zonder fouten. Op het gebied van spelling en taal scoren ze ook wel voldoende, maar ze hebben hier veel meer herhaling en begeleiding in nodig. Ik kan dat goed begrijpen. Nederlands is niet hun moedertaal en om al die gekke spellingsregels en taalregels in het Nederlands te kennen, vergt veel oefening. Toch scoren ze wel voldoende als ik toetsen afneem. Dus eigenlijk ben ik heel tevreden. Eind november ga ik een toets afnemen met alle onderdelen per vak die ze hebben gekregen in de weken dat ik hen nu lesgeef. Ik ben benieuwd wat er is blijven hangen op lange termijn.

Ik heb nog steeds niet heel veel contact met de lokale mensen hier. Ik heb dus zo mijn dagelijkse begroetingen en ‘gesprekjes’ op weg naar de bakker. Verder is er een jongen waar ik goed contact mee heb. Hij zoekt mij iedere dag op. Hij is erg gemotiveerd om Engels te leren en ik op mijn beurt (soms wel iets minder gemotiveerd) Creools te leren. De eerste weken deden we ook echt niets anders dan leren, maar tegenwoordig voeren we ook wel leuke gesprekken. Hij houdt er erg goed rekening mee dat ik niet zo goed Creools kan. Hij zorgt dat hij langzaam praat en ik moet zeggen dat ik dan al best een eind kom en dat ik vaak ook wel weer kan antwoorden in het Creools. Zo hebben we van de week een heel gesprek gehad over voetbal. Hij had Real Madrid – FC Barcelona gezien afgelopen week (als ik het goed begrepen had, haha) en zo hebben we een heel gesprek gevoerd over voetbal. Verder vertel ik hem ook wel veel dingen over hoe Nederland er uit ziet, maar heel veel dingen begrijpt hij niet. Waarschijnlijk omdat hij dat niet kan voorstellen. Het is wel ontzettend leuk om contact met hem te hebben en hij waardeert het contact ook heel erg. En net nu ik dit aan het schrijven ben, raak ik in gesprek met de meid die soms kookt voor het gezin van de kinderen die ik lesgeef. Zij kan een heel klein beetje Engels en vertelde dat ze dit graag beter wilde leren, dus heb ik haar ook aangeboden om haar Engels te leren. Zo heb ik er eigenlijk alweer twee leerlingen bij. Met haar ga ik nu iedere woensdagmiddag Engels doen. Dus zo langzaam aan komen er contacten bij en dat is wel erg leuk!

Naast alle zonnige dagen zijn er echt wel bewolkte dagen, om de titel maar even eer aan te doen. Je moet natuurlijk wel realistisch blijven. Zoals je in Nederland tegen je dingen aanloopt, zo loop je hier ook tegen bepaalde dingen aan. In het begin vond ik dat heel lastig, omdat je niet net zoals in Nederland even naar iemand toe kan gaan om je hart te luchten of even afleiding zoeken door iets leuks te gaan doen. Toch word dit ook een stuk makkelijker om mee om te gaan. Ik leer hier om zelf met tegenslagen of mindere dagen om te gaan en ik ben er ook altijd vrij snel weer uit. Ik haal ook veel steun uit Gods nabijheid en bescherming. Ik ervaar echt dat Hij elke dag met mij mee gaat. Hij wilde dat ik naar Haïti ging en Hij zal er ook voor zorgen dat ik het hier volhoud. Ik hoop dat ik de kans krijg om hier ook echt wat van Gods liefde te kunnen laten zien aan de lokale mensen. Tot nu toe zie ik dat nog niet echt gebeuren. In de eerste plaats ben ik doordeweeks gewoon druk met het werk als leraar zijn en in de tweede plaats beheers ik de taal niet om in de mensen te kunnen investeren. Ik hoop zeker dat ik hierin nog meer kan betekenen.

De zon begint hier in letterlijke zin ook achter de wolken te schijnen. Het mooie stralende weer wat hier in september was, wordt nu wel minder. De temperatuur is nog steeds wel boven de 30 graden, maar het voelt wel minder warm aan. Dit komt doordat er veel meer bewolking is. Helaas regent het nog steeds veel te weinig. We hebben in 4 weken misschien 2 echte goede buien handen. Je kan je wel voorstellen dat er dan amper iets kan groeien op het land, als het voor de rest van de dag zo warm is.

Heel mooi vind ik het om te zien dat God mij hierheen heeft gestuurd om over mijn eigen leven na te denken en om met een vernieuwende blik naar het leven te kijken. Weg uit het leven waar je alles en iedereen om je heen hebt en waarin je God heel vaak vergeet, omdat je eigenlijk alles zelf wel kan regelen. Het is geweldig om terug te gaan naar een leven waarin je afhankelijk van Hem wordt gemaakt en waarin alles niet meer zo voor de hand ligt. Zeker een beproeving op bepaalde momenten, maar ik zie het echt als iets positiefs. Ik heb in twee maanden alweer zoveel levenservaring opgedaan. Je wordt er tot op het bot bewust van gemaakt wat belangrijk is in het leven en waar je voor leeft. Alleen het ontwikkelen hierin maakt het avontuur al geweldig!

Over 6 weekjes vertrek ik ongeveer alweer naar Nederland voor mijn tussentijdse vakantie. Ik kijk er wel naar uit om iedereen weer even te zien en om even leuke dingen met vrienden en familie te doen. Aan de andere kant ben ik ook benieuwd wat het drukke sociale leven met me zal doen nadat ik drie en halve maand zo op mezelf heb geleefd. Maar ik heb er zeker heel veel zin! Natuurlijk ook om twee nieuwe leden in de familie te gaan bewonderen. Wat ook heel leuk is, is dat ik niet alleen terug hoef deze kant op. Mijn ouders zullen namelijk met mij meevliegen en hier een weekje vertoeven. Zo zullen zij ook een impressie krijgen van het leven in Haïti.

Een week voordat ik vertrek zal ik jullie nog een keer op de hoogte stellen met de december blog. En daarna kan je meer weer even in levende lijve ontmoeten.

Groetjes maar weer!